قابلیت جذب رطوبت هوا توسط عسل
عبارت است از توانایی جذب رطوبت هوا توسط یک ماده .
اصطلاح فوق معمولا به وسیله رطوبت نسبی هوا بیان می شود که ماده با آن در حالت تعادل قرار می گیرد ؛
یعنی ، نه رطوبت می گیرد و نه رطوبت از دست می دهد .
درجه واقعی قابلیت جذب رطوبت هوا توسط عسل به ترکیب ویژه نمونه ، ترکیب قند و محتوای رطوبت عسل بستگی دارد .
اختلاف میان نمونه ها زیاد نیست ؛
عسل با ۴/۱۷ درصد رطوبت با هوایی که دارای ۵۸ درصد رطوبت نسبی است در تعادل قرار دارد .
چنین عسلی اگر در معرض هوایی با رطوبت بیشتر قرار گیرد ،
از چنان هوایی رطوبت جذب کرده و چنان چه در معرض هوای خشک تر با رطوبت نسبی کمتر از ۵۸ درصد قرار گیرد ،
آب از دست می دهد .
تغییر رطوبت تا زمانی که عسل حاوی مقدار رطوبتی معادل رطوبت محیط شود ، ادامه می یابد .
خصوصیات فیزیکی عسل
مارتین ملاحظه کرد که لایه سطحی عسل به تندی رطوبت محیط را جذب می کند .
آب جذب شده آرام تر به اعماق ظرف نفوذ می کند . زمانی که عسل در معرض هوای خشک قرار گیرد .
رطوبت را به طور آهسته تر از دست می دهد ، زیرا مثل پوست دارای سطح خشک نسبی است .
این سطح نازک همان طور که رطوبت را جذب می کند ،
میتواند به عوامل تخمیری اجازه ورود به درون عسل را بدهد و همان طور که رطوبت به درون عسل نفوذ می کند ،
به سرعت مستعد آلودگی سطحی می شود .
قابلیت جذب رطوبت هوا توسط عسل بیشتر از شربت ذرت یا شربت تبدیل شده است .
این قابلیت یک ویژگی خوب برای عسل محسوب می شود
و عسل با این خاصیت خود به انواع شیرینی های ساخته شده با عسل امتیاز تازه ماندن به مدت طولانی تر را می دهد .
از این خاصیت عسل برای ممانعت از خشک شدن بیش از حد محصولات تنباکو نیز استفاده شده است .
